ZAPISY DO DR. JOANNY PĘSKIEJ ; 28.09.2018R ; 05.10.2018R ; 12.10.2018R. ; 19.10.2018R. ; 26.10.2018R. TELEFON 22 719 53 55
ZAPISY DO DR. JOANNY PĘSKIEJ ; 28.09.2018R ; 05.10.2018R ; 12.10.2018R. ; 19.10.2018R. ; 26.10.2018R. TELEFON 22 719 53 55
Diagnoza integracji sensorycznej to skomplikowany proces obserwacji swobodnego zachowania dziecka, wywiadu z rodzicami, klinicznej obserwacji, zastosowania odpowiednich testów i wreszcie analizy wyników.
W zależności od doświadczenia terapeuty trwa nawet do trzech godzin najczęściej w godzinnych sesjach. Po zebraniu danych terapeuta przystępuje do analizy wyników. Analiza wyników musi doprowadzić do postawienia różnicującej diagnozy to jest rozpoznania właściwego rodzaju charakterystycznych zaburzeń dla konkretnego dziecka i nie wystarczy tu często spotykane ogólnikowe stwierdzenie, że dziecko ma zaburzenia integracji bodźców przedsionkowych, proprioceptywnych czy dotykowych. Konieczne jest określenie /nazwanie/ rodzaju zaburzeń. Idąc do lekarza oczekujemy, że nie tylko powie nam iż jesteśmy chorzy ale przede wszystkim na co jesteśmy chorzy bo od tego zależy proces leczenia, przepisane leki. W terapii integracji sensorycznej jest podobnie, najpierw należy określić właściwy typ zaburzeń integracji sensorycznej i ich wpływ na funkcjonowanie, a następnie ustalić program terapii.
Aby terapia integracji przynosiła oczekiwane, sprawdzalne efekty nie może być zbiorem przypadkowych ćwiczeń – zabaw z dzieckiem na sali ale przemyślanym kontrolowanym zespołem ćwiczeń postrzeganych przez dziecko jako zabawa. Budowa takiego programy działań może jedynie wynikać z diagnozy różnicującej. Z określonym typem zaburzeń związane są właściwe procedury i ćwiczenia. O zaburzeniu mówimy jeśli podczas diagnozy zaobserwujemy pewien charakterystyczny dla określonego typu zaburzenia zbiór nietypowych reakcji na określone bodźce sensoryczne. To może sklasyfikować i zaobserwować tylko doświadczony terapeuta integracji sensorycznej. Badanie kończy się określeniem rodzaju zaburzeń integracji sensorycznej i napisaniem szczegółowego raportu /orzeczenia/ przekazywanego rodzicom.
Raport w formie pisemnej powinien obejmować :
– wyszczególnione użyte w badaniu narzędzia
– wymienioną przyczynę badania dziecka w zakresie zaburzeń integracji sensorycznej również inne wcześniejsze rozpoznania
– szczegółowy opis wyników poszczególnych prób klinicznych i testów z odniesieniem do procesów sensorycznych
– podsumowanie obejmujące wzajemne powiązania stwierdzonych zaburzeń i zgłaszanych przez rodziców problemów w zachowaniu dziecka /np. problemów w koncentracji uwagi, trudności w nauce czytania, nadwrażliwości sensorycznej, problemów z zasypianiem i innymi/
-wnioski obejmujące zalecenia do terapii i ewentualnych dodatkowych konsultacji u innych specjalistów
– program terapii opierający się na wynikach badań
– ćwiczenia domowe /dieta sensoryczna/
Wyniki badania powinny być omówione z rodzicami. Powinien być przedstawiony również program terapii, zalecenia do domu i instruktaż ćwiczeń domowych. Program terapii znajdujący się w raporcie musi obejmować kierunki terapii i przykłady zasadniczych ćwiczeń tak by w sytuacji ewentualnej zmiany terapeuty można było w sposób konsekwentny kontynuować terapię dziecka. Zestaw domowych ćwiczeń jest zestawem prostych zadań do wykonywania w oznaczonej ilości w ciągu dnia i tygodnia. Jeśli jest taka potrzeba przeprowadzamy instruktaż zalecanych ćwiczeń.
Zbigniew Przyrowski http://www.zbigniewprzyrowski.pl/integracja-sensoryczna/standardy-diagnozy/
METODY OCENY SKUTECZNOŚCI REHABILITACJI
Ocena skuteczności leczenia odbywa się co 2-4 miesiace, podczas wizyt lekarskich i konsultacji specjalistycznych.
W ocenianiu skuteczności rehabilitacji pomocne są :
– szeroko rozumiane elementy badania lekarskiego,
– testy psychologiczne,
– testy pedagogiczne,
– testy logopedyczne diagnozujące poziom kompetencji językowej i komunikacyjnej,
– różnorodne kwestionariusze, sprawdziany umiejętności, ankiety.
Podstawowe kryteria oceny skuteczności to:
– obserwacja i ocena kontroli motorycznej tj. motoryki dużej i małej, ułożenia, wzorców ruchowych, przetrwałych odruchów pierwotnych, stopnia opóźnienia ruchowego,
– ocena rozwoju umysłowego, socjalnego i mowy,
– ocena motoryki spontanicznej wg. monachijskiej funkcjonalnej diagnostyki rozwojowej (autor Teodor Hellbrugge),
– ocena reakcji posturalnych, odruchowych (w tym odruchów prymitywnych) i ułożeniowych oraz prawidłowego rozwoju (elementy metody Vojty),
– obserwacja i ocena jakości wzorców posturalnych i motorycznych, napięcia posturalnego podczas aktywności spontanicznej z oceną wzorców ruchowych według Kong,
– ocena normalizacji napięcia mięśniowego w reakcji na ruch bierny, czynny, stan emocjonalny i stymulację sensoryczną,
– ocena koordynacji ruchowej, propriocepcji, prasksji, planowania ruchu i powiązanych z nimi zaburzeń psycho-społecznych (analiza zaburzeń Integracji Sensorycznej według Ayres),
– ocena zaburzeń posturalnych, siły mięśniowej i zakresu ruchu stawów,
– ocena adaptacji w środowisku i umiejętności radzenia sobie w sytuacjach życiowych,
– ocena kompetencji i umiejętności szkolnych,
– ocena wzroku i słuchu z uwzględnieniem konsultacji specjalistycznych.
KRYTERIA OCENY ZAKOŃCZENIA REHABILITACJI
– uzyskanie optymalnego rozwoju psycho-społecznego i psycho-ruchowego,
– uzyskanie możliwie optymalnej sprawności ruchowej i lokomocji dzięki wytworzeniu prawidłowych reakcji posturalnych, ułożeniowych, automatyzmów i odruchów, dzięki likwidacji przykurczów,
– uzyskanie prawidłowej lub zbliżonej do prawidłowej motoryki małej na skutek ukształtowania prawidłowych lub zbliżonych do prawidłowych wzorców ruchowych i manipulacyjnych,
– wygaszenie nieprawidłowych odruchów i normalizacja napięcia mięśniowego,
– ukształtowanie prawidłowych wzorców ssania, żucia, połykania,
– prawidłowy lub możliwie najbliższy do prawidłowego rozwój mowy,
– wiek pacjenta,
– przystosowanie pacjenta do życia z istniejącymi dysfunkcjami w tym wyuczenie korzystania z zaordynowanego zaopatrzenia ortotyczno – protetycznego,
– opinie konsultantów lekarzy – specjalistów: neurologii, neurochirurgii, ortopedii, innych poradni specjalistycznych,
– opinie specjalistów logopedów, surdologopedów, neurologopedów, pedagogów, surdopedagogów i psychologów opiekujących się dzieckiem,
– podjęcie kształcenia zgodnego z możliwościami psychofizycznymi,
– optymalna dla możliwości danego pacjenta umiejętność poradzenia sobie w życiu społecznym, wśród rówieśników i osób dorosłych,
– przystosowanie pacjenta do życia z istniejącymi dysfunkcjami,
– wyrównanie innych towarzyszących zaburzeń i uzyskanie optymalnej sprawności w motoryce małej i dużej.
Decyzja o zakończeniu rehabilitacji naszych pacjentów jest niezmiernie trudna. Często są to pacjenci, którzy ze wzgledu na charakter schorzenia, wymagają usprawniania i stymulacji celem utrzymania nabytych umiejętności przez całe życie. U takich pacjentów najczęściej decyzja ta zbiega się z kryterium wiekowym. Jedynie wśród dzieci z grupy ryzyka okołoporodowego, tam gdzie uzyskujemy normalizację rozwoju psycho-ruchowego, można indywidualnie podjąć decyzję o zakończeniu rehabilitacji. Jednocześnie zastrzec należy konieczność systematycznej kontroli w dalszych latach życia.